23852
Переводчик Беж Виктор Вячеславович
804Свободен
Дата регистрации: 2 марта, 2020 г.
Россия, Ставрополь
Мужской
Специализации:
Письменные переводы (Перевод сайтов, Деловая и личная переписка, Политический, Художественный, Экономический, Договоры и контракты, Технический)
Стаж работы:
3 года
Родной язык:
Русский
Иностранные языки:
Английский
Персидский
Фрилансер
Программы:
Название курса: English for Beginners
Учебное заведение: Buckswood School (Hastings)
Дата окончания: 2007
Продолжительность: 1 месяц
Название курса: Деловой английский.
Учебное заведение: English Isle (СПб)
Дата окончания: 2017
Продолжительность: 1 год
Название курса: Разговорный персидский
Учебное заведение: СПБГУ
Дата окончания: 2018
Продолжительность: 6 месяцев
Образование:
Учебное заведение: СПБГУ
Год окончания: 2019
Факультет: Востоковедение и африканистика
Возраст:
28 лет
О себе:
Готов к выполнению трудных задач, способен совмещать приятное с полезным, ответственен, быстро обучаюсь, вежлив, заинтересован в изучении иностранных языков и культур, коммуникабельность.
Документы, подтверждающие квалификацию:
Образцы переводов
نمی ترسی؟
بهرام محمدی فرد
بهرام محمدی فرد بعد از انقلاب، عکاس روزنامه ی جمهوری اسلامی بوده و در دوران جنگ بیشتر عملیات ها و لحظه های مهم جبهه را با دوربینش ثبت کرده است. متن رو به رو، خاطره ای است از ماه های آغازین خنگ که به لحظه ی ثبت این عکس معروف از مصطفی چمران می انجامد؛ کسی که خرداد امسال، سی و سه سال از شهادتش گذشته است.
توی جبهه، هر گروهی که توجهم را جلب می کرد، مدتی به عنوان عکاس دنبال شان می رفتم؛ فدایین اسلام، جهان آرا، چمران. از چمران و بچه هایش خوشم می آمد. "گروه عجیبی بودند با تیپ ها و کاراکتر های مختلف. رفتم به اش گفتم: "می خواهم با شما بیایم." گفت: "نمی ترسی؟ عملیات ما جور خاصی است." گفتم: "نه، توی فیلم ها عملیات چریکی و پارتیزانی دیده ام!"
همان شب عملیات داشتند. جایی بود به اسم ده خرمانزدیک اهواز که عراق گرفته بود و از آن جا اهواز را می زد. با ماشین راه افتادیم و حوالی دو صبح رسیدیم به اتاقی وسط دشت. ماشین ها را گذاشتین و پیاده ادامه دادیم. خودش جلوتر از همه می رفت. همیشه جلوتر از همه می رفت.
نزدیک سپیده بود که به نیروهایش گفت بنشینند و خودش رفت پنجاه متر جلوتر پشت یک خاک ریز. دوربین درآورد و از بالای خاک ریز آن طرف را نگاه کرد. بعد برگشت به به من گفت: "می خواهی بیایی عراقی ها را ببینی؟" فکر کردم شوخی می کند. بیست و دو سالم بود و نمی خواستم کم بیاورم.
بلند شدم دنبالش رفتم. پشت خاک ریز که رسیدم، رفتم بلا و دوربین را گرفتم جلوی چشمم. درست آن طرف خاک ریز در سی چهل متری ما، یک ساختمان بود با کلی تیربار و مهمات که عراقی ها مقابلش راه می رفتند و حرف می زدند و اگر ساکت می ماندی، صدایشون را هم می شنیدی. یک هو از ترس کرخت شدم، عرق سردی نشست روی تمام تنم و بی اختیار سریدم پایین. چند دقیقه همان طور ماندم. بعد هر طور بود خودم را جمع کردم و آمدیم پیش بچه ها. چمران با بی سیم، گرای ساختمان را به نیروهایش داد و آن ها هم شروع کردند به زدن.
عملیات که تمام شد، راه افتادیم عقب. آفتاب بلا آمده بود و بین راه جایی نشستیم که استراحت کنیم. این عکس را همان جا گرفتم. نمی دانم پشت نگاهش چیست. نمی دانم دارد مرا سرزنش می کند یا اصلا فکرش جای دیگری است.
این اولین و آخرین بار بود. بعدش دیگر نترسیدم.
بهرام محمدی فرد
بهرام محمدی فرد بعد از انقلاب، عکاس روزنامه ی جمهوری اسلامی بوده و در دوران جنگ بیشتر عملیات ها و لحظه های مهم جبهه را با دوربینش ثبت کرده است. متن رو به رو، خاطره ای است از ماه های آغازین خنگ که به لحظه ی ثبت این عکس معروف از مصطفی چمران می انجامد؛ کسی که خرداد امسال، سی و سه سال از شهادتش گذشته است.
توی جبهه، هر گروهی که توجهم را جلب می کرد، مدتی به عنوان عکاس دنبال شان می رفتم؛ فدایین اسلام، جهان آرا، چمران. از چمران و بچه هایش خوشم می آمد. "گروه عجیبی بودند با تیپ ها و کاراکتر های مختلف. رفتم به اش گفتم: "می خواهم با شما بیایم." گفت: "نمی ترسی؟ عملیات ما جور خاصی است." گفتم: "نه، توی فیلم ها عملیات چریکی و پارتیزانی دیده ام!"
همان شب عملیات داشتند. جایی بود به اسم ده خرمانزدیک اهواز که عراق گرفته بود و از آن جا اهواز را می زد. با ماشین راه افتادیم و حوالی دو صبح رسیدیم به اتاقی وسط دشت. ماشین ها را گذاشتین و پیاده ادامه دادیم. خودش جلوتر از همه می رفت. همیشه جلوتر از همه می رفت.
نزدیک سپیده بود که به نیروهایش گفت بنشینند و خودش رفت پنجاه متر جلوتر پشت یک خاک ریز. دوربین درآورد و از بالای خاک ریز آن طرف را نگاه کرد. بعد برگشت به به من گفت: "می خواهی بیایی عراقی ها را ببینی؟" فکر کردم شوخی می کند. بیست و دو سالم بود و نمی خواستم کم بیاورم.
بلند شدم دنبالش رفتم. پشت خاک ریز که رسیدم، رفتم بلا و دوربین را گرفتم جلوی چشمم. درست آن طرف خاک ریز در سی چهل متری ما، یک ساختمان بود با کلی تیربار و مهمات که عراقی ها مقابلش راه می رفتند و حرف می زدند و اگر ساکت می ماندی، صدایشون را هم می شنیدی. یک هو از ترس کرخت شدم، عرق سردی نشست روی تمام تنم و بی اختیار سریدم پایین. چند دقیقه همان طور ماندم. بعد هر طور بود خودم را جمع کردم و آمدیم پیش بچه ها. چمران با بی سیم، گرای ساختمان را به نیروهایش داد و آن ها هم شروع کردند به زدن.
عملیات که تمام شد، راه افتادیم عقب. آفتاب بلا آمده بود و بین راه جایی نشستیم که استراحت کنیم. این عکس را همان جا گرفتم. نمی دانم پشت نگاهش چیست. نمی دانم دارد مرا سرزنش می کند یا اصلا فکرش جای دیگری است.
این اولین و آخرین بار بود. بعدش دیگر نترسیدم.
You are not afraid?
Bahram Mohammadi Fard
After the revolution Bahram Mohammadi Fard was a photographer for Islamic Republican Newspaper. He captured on his camera most of the important moments and events on the frontline during the war . The front page is a remembrance of the first months of the war where is pictured Mostafa Chamran , who made this photo popular. He is someone whose martyrdom took place 33 years ago from June this year (2014).
As a photographer on the frontline I followed every group which attracted my attention. There were Fada’iyan-e Islam , Jahanara , and Chamran groups. I was pleased with Chamran and his boys. This group was marvelous and its members had different characters. I approached to Mostafa and said, “I want to go with you.” He said, “You are not afraid? Our activity is special.” I said, “No, I saw partisan and guerilla activities in films.”
The same evening they had an operation. Near to Ahvaz there was Khorma village which was occupied by Iraqis. From that village Iraqis attacked Ahvaz. We hit the road by vehicles and after two mornings reached a small house in the desert. We left vehicles and continued our way on foot. Mostafa was going ahead of us. He was always going ahead of anybody.
Since dawn was approaching Chamran told fighters to sit down. Then he got fifty meters closer up to the earth mound. He fetched binoculars and looked from the top of the earth mound to the side where Iraqis were. Then he returned and said to me, “Do you want to see Iraqis?” I thought he was joking. I was twenty two and didn’t want to get closer. I stood up and followed him. When I approached the earth mound I straightened up and brought binoculars to my eyes. Thirty or forty meters from us, right over the earth mound, there was a building full of guns and ammos. Iraqis were waking and speaking in front of that building. If you stayed quite, you would be able to hear their voices. I was numbed with a rustle, then cold sweat covered all my body and I instinctively sat down. I was paralyzed for a few minutes. Then I pulled myself together and came back to the boys. Chamran signaled with a gesture to besiege the building and boys started shooting.
When the operation was done we went way back. The sun was at its zenith and we sat between ruts in the road in order to get some rest. I took this picture at that moment. I don’t know what lies beneath his gaze. I don’t know whether he reproach me or his thoughts are completely different.
Bahram Mohammadi Fard
After the revolution Bahram Mohammadi Fard was a photographer for Islamic Republican Newspaper. He captured on his camera most of the important moments and events on the frontline during the war . The front page is a remembrance of the first months of the war where is pictured Mostafa Chamran , who made this photo popular. He is someone whose martyrdom took place 33 years ago from June this year (2014).
As a photographer on the frontline I followed every group which attracted my attention. There were Fada’iyan-e Islam , Jahanara , and Chamran groups. I was pleased with Chamran and his boys. This group was marvelous and its members had different characters. I approached to Mostafa and said, “I want to go with you.” He said, “You are not afraid? Our activity is special.” I said, “No, I saw partisan and guerilla activities in films.”
The same evening they had an operation. Near to Ahvaz there was Khorma village which was occupied by Iraqis. From that village Iraqis attacked Ahvaz. We hit the road by vehicles and after two mornings reached a small house in the desert. We left vehicles and continued our way on foot. Mostafa was going ahead of us. He was always going ahead of anybody.
Since dawn was approaching Chamran told fighters to sit down. Then he got fifty meters closer up to the earth mound. He fetched binoculars and looked from the top of the earth mound to the side where Iraqis were. Then he returned and said to me, “Do you want to see Iraqis?” I thought he was joking. I was twenty two and didn’t want to get closer. I stood up and followed him. When I approached the earth mound I straightened up and brought binoculars to my eyes. Thirty or forty meters from us, right over the earth mound, there was a building full of guns and ammos. Iraqis were waking and speaking in front of that building. If you stayed quite, you would be able to hear their voices. I was numbed with a rustle, then cold sweat covered all my body and I instinctively sat down. I was paralyzed for a few minutes. Then I pulled myself together and came back to the boys. Chamran signaled with a gesture to besiege the building and boys started shooting.
When the operation was done we went way back. The sun was at its zenith and we sat between ruts in the road in order to get some rest. I took this picture at that moment. I don’t know what lies beneath his gaze. I don’t know whether he reproach me or his thoughts are completely different.
Тарифы
Письменный перевод:
Английский
300-600
РУБ
/ 1800 знаков
Персидский
400-800
РУБ
/ 1800 знаков
